สารานุกรมไทย
สำหรับเยาวชน
เมนู 33
|
สารานุกรมไทยสำหรับเยาวชนฯ / เล่มที่ ๓๔ / เรื่องที่ ๗ พายุและฝนในประเทศไทย / พายุฤดูร้อน
พายุฤดูร้อน
พายุฤดูร้อน
พายุฤดูร้อนเป็นพายุฝนฟ้าคะนองที่เกิดในช่วงการเปลี่ยนฤดูจากฤดูหนาวไปสู่ฤดูร้อน
และช่วงก่อนเริ่มต้นฤดูฝน พายุนี้ เป็นพายุประจำถิ่น
ที่มักเกิดขึ้นในบริเวณประเทศไทยตอนบน เมื่ออากาศในช่วงเปลี่ยนฤดู
มีความชื้นสูงและร้อน ในขณะที่ความกดอากาศสูงก็ยังคงแผ่ลงมาเป็นครั้งคราว
นำอากาศที่แห้งและเย็นกว่ามาผสมผสาน ทำให้เกิดมวลอากาศ ที่อเสถียรภาพ
มีการแลกเปลี่ยนมวลกันในแนวดิ่ง เกิดการยกตัวของมวลอากาศอย่างต่อเนื่อง
ก่อให้เกิดเมฆฝนฟ้าคะนองขนาดใหญ่กว่าปกติ และมีลมกระโชกแรงเกิดขึ้น
ในบางครั้งทำให้เกิดลูกเห็บตก
ทำความเสียหายให้แก่บ้านเรือนและป้ายโฆษณาขนาดใหญ่ๆ ได้
พายุฤดูร้อนมักเกิดในเดือนมีนาคม
เมษายน และต้นเดือนพฤษภาคม ก่อนเริ่มต้นฤดูฝน
แผ่นดินได้รับรังสีดวงอาทิตย์มากกว่าในช่วงอื่นๆ ของปี
ทำให้อากาศที่อยู่เหนือพื้นผิวโลกมีอุณหภูมิสูงขึ้น กระแสลมในช่วงนี้
พัดเข้าสู่ประเทศไทยจากทางตอนใต้ หรือตะวันออกเฉียงใต้ คือ
จากทางด้านอ่าวไทยและทะเลจีนใต้ หากในเวลาเดียวกัน
มีลมฝ่ายเหนือพัดผ่านมาจากประเทศจีน
ทำให้กระแสลมซึ่งมีมวลอากาศที่มีคุณสมบัติต่างกัน คือ กระแสลมใต้
หรือตะวันออกเฉียงใต้ เป็นอากาศร้อนและชื้นพัดผ่านทะเลมา
และกระแสลมเหนือเป็นอากาศแห้งและเย็นพัดผ่านพื้นทวีปมา
จะทำให้เกิดพายุฝนฟ้าคะนองรุนแรงได้เป็นแห่งๆ
บางโอกาสจะมีลมพัดแรงเป็นเวลา ๑๐ - ๑๕ นาที หรืออาจนานกว่านั้นก็ได้
และมีลมกระโชกเป็นครั้งคราว โดยอาจมีกำลังแรงถึง ๔๐ นอต หรือ ๗๕
กิโลเมตรต่อชั่วโมง ทำให้เกิดความเสียหายได้ แต่เกิดในบริเวณไม่กว้างนัก
คือ
ครอบคลุมพื้นที่ประมาณ ๒๐ - ๓๐ ตารางกิโลเมตร
พายุฤดูร้อนเกิดขึ้นในช่วงเวลาสั้นๆ ตั้งแต่ประมาณ ๓๐ - ๔๐ นาที ถึง
๒ - ๓ ชั่วโมง
|
|
