ความรู้ความเข้าใจในการเลี้ยงและควบคุมการเจริญเติบโตของเนื้อเยื่อพืชมีความสำเร็จก้าวหน้าขึ้นอีกขั้นหนึ่ง เมื่อมีการค้นพบไคนีทิน (kinetin) หรือ ซิกส์เฟอฟิวริลแอมิโนพิวรีน (6-furfuryl amino purine) ซึ่งเป็นสารควบคุมการเจริญของพืชในกลุ่มไซโทไคนิน (cytokinin) โดยใน พ.ศ. ๒๕๐๐ (ค.ศ. ๑๙๕๗) สกูก และ มิลเลอร์ (Skoog and Miller) นักวิทยาศาสตร์ชาวอเมริกัน ได้ทดลองเลี้ยงเนื้อเยื่อยาสูบ โดยการใช้ออกซิน ร่วมกับไซโทไคนิน พบว่า สามารถควบคุมการเจริญ ของเนื้อเยื่อยาสูบให้สร้างยอดและรากได้ โดยการปรับเปลี่ยนสัดส่วนของออกซินต่อไซโทไคนิน ในอาหารที่ใช้เลี้ยง กล่าวคือ ในสภาพที่ให้ออกซินต่ำ ไซโทไคนินสูง เนื้อเยื่อยาสูบจะสร้างยอด ในทางตรงกันข้าม หากให้ออกซินสูง ไซโทไคนินต่ำ เนื้อเยื่อยาสูบจะสร้างราก ในปีต่อมาในประเทศสหรัฐอเมริกา สตูเวิด (Steward) และคณะ รายงานผลการใช้น้ำมะพร้าวเติมลงไปในอาหาร ที่ใช้เลี้ยงแคลลัสของแครอต ปรากฏว่า เซลล์ของแคลลัสมีการเจริญ เปลี่ยนแปลงไปในลักษณะ เช่นเดียวกับเอ็มบริโอ เรียกโครงสร้างคล้ายเอ็มบริโอที่เกิดจากเซลล์ของแคลลัสนี้ว่า เอ็มบริออยด์ (embryoid) หรือ โซมาติกเอ็มบริโอ (somatic embryo) เนื่องจากเจริญมาจากเซลล์ที่ไม่เกี่ยวกับเพศ และเอ็มบริออยด์นี้สามารถงอกเป็นต้นแครอต ที่สมบูรณ์ได้ในหลอดทดลอง น้ำมะพร้าวเป็นอาหารสะสมตามธรรมชาติ ซึ่งมีส่วนประกอบของสารอาหาร รวมทั้ง สารควบคุมการเจริญของพืชด้วย ในการเลี้ยงเนื้อเยื่อพืชชนิดต่างๆ พบว่า การใช้ออกซินร่วมกับไซโทไคนิน มีผลคล้ายกับการใช้น้ำมะพร้าว ในการชักนำให้เซลล์เจริญเปลี่ยนแปลงไปเป็นเอ็มบริโอ จวบจน พ.ศ. ๒๕๐๘ (ค.ศ. ๑๙๖๕) วาซิล และ ฮิลเดอแบรนดท์ (Vasil and Hildebrandt) ประสบความสำเร็จในการแยกเซลล์เดี่ยว ของยาสูบ และสามารถเลี้ยงให้เจริญพัฒนาเป็นต้นที่สมบูรณ์ได้เป็นครั้งแรก ซึ่งนับเป็นการทดลอง ที่ยืนยันสมบัติของเซลล์ ตามทฤษฎีที่ฮาเบอร์ลันดท์ได้เคยพยายามพิสูจน์ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๔๕ (ค.ศ. ๑๙๐๒)